Paralympische gedachte

Vandaag weer lekker gefietst, een stuk minder warm dan gisteren, een lekker windje erbij. Zo was het vandaag goed te doen. Vandaag weer stevig gefietst, andere sporten wil voor mij niet meer, met fietsen gaat het wel goed. Op de drie wieler kan ik zitten, hoef me niet druk te maken om mijn evenwicht. Fietsen is voor mij niet alleen maar rustig een rondje om fietsen, het is ook een sport voor mij, op deze manier blijf ik goed in beweging, train ik mijn spieren, en uithouding vermogen. Tijdens mijn verblijf heb ik de Easyrider leren kennen, het fietsen ging toen erg goed, zelfs zonder trapondersteuning. Later toen ik weer thuis was en mijn eigen Easyrider kreeg, was ik na een paar 100 meter helemaal bekaf, mijn buikspieren wilden niet meewerken. Sinds ik trapondersteuning heb gaat het een stuk beter, Nu trap ik steeds een beetje harder dan de motor gaat, om toch zoveel mijn spieren te trainen. Nu vraag ik mij wel eens af, als een ligfiets had, zou het dan beter gaan, misschien wel zonder hulpmotor. Er is niemand in de buurt die zo'n fiets heeft, zodat ik het kan proberen. Door het fietsen (sporten) voel ik me ook een stuk prettiger, veel dingen houd ik steeds beter vol, meer zin in om dingen te doen. Ik hou van uitdagingen, nieuwe dingen proberen, en dan ook echt doorzetten, zodat ik zeker weet als iets werkt of niet werkt voor mij. Ik heb ook veel respect voor de paralympische sporters, die ondanks de beperking ze hebben, toch zo hard en goed mogelijk presteren. Het geeft me wel eens het idee dat zij een nog grotere prestatie verrichten dan de olympische sporters. Jammer dat er voor de Paralympics zo weinig aandacht is. Zij zijn een goed voorbeeld voor ons, dat je als mens ondanks beperkingen, je toch een top prestatie kan leveren. Zoals die sporters werken om tot een zo'n grote prestatie te komen, is voor mij ook een reden om door te gaan. Met hard werken en doorzetting vermogen, moet het mij ook lukken om verder te komen.