De Amerikaan Steven Peace ging direct na de middelbare school bij de marine en diende op marineschepen in de Perzische Golf. Op 16 oktober 2006 werd hij getroffen door een zware beroerte die zijn leven totaal veranderde.
Zes maanden lang kon Steven zich niet bewegen of zelfs maar praten, en sommigen dachten dat hij nooit meer zou kunnen lopen. Maar uiteindelijk kwam toch het herstel. “Ik heb bewezen dat ze het bij het verkeerde eind hadden.” Steven ging op een ligfiets oefenen voor zijn fysiotherapie, en in 2010 deed hij mee aan de UCI Para-cycling Wereldkampioenschappen. Hij nam deel aan de Paralympische Spelen in Londen in 2012, en in maart van dit jaar verwelkomde BMC hem als gesponsorde renner voor de UCI Para-Cycling Wereldkampioenschappen.
We zochten hem op voor een interview.
Hallo Steven, geweldig om eens met je te praten. We hebben de lezers een kort overzicht gegeven van je ongelooflijke levensverhaal, wil jij dat voor ons aanvullen?
Nou, eens kijken... Ik nam dienst bij de marine en na twee jaar werd ik geselecteerd om naar de marineacademie in Annapolis (VS) te gaan. Daar behaalde ik mijn bachelorsdiploma in marinescheepsbouw en kreeg ik mijn aanstelling. Ik diende vijf jaar in Japan en maakte drie reizen naar de Perzische Golf, onder meer ten tijde van de aanslagen van 9/11. Ik behaalde een graad als systeemingenieur en keerde terug naar San Diego. Ik was net begonnen als wapenofficier toen die verschrikkelijke dag in oktober 2006 kwam.
De beroerte trof me hard. Ik woonde alleen en het duurde 14 uur voordat mijn collega Chris Tallon me vond. Ik kon mijn rechterarm en -been niet bewegen, ik kon niet lopen of praten en de beroerte had een grote impact op mijn hersens, maar ik begon onmiddellijk te werken aan mijn herstel. Ik lag drie maanden in het ziekenhuis en bezocht nog twee jaar een ziekenhuis als buitenpatiënt. In die twee jaar ontdekte ik de ligfiets, en ik kon al gauw overstappen op een sneller model. Later kocht ik een racefiets met drie wielen uit Engeland, en die gebruik ik nog steeds. De rest is geschiedenis.
Hoe kwam je op het idee dat fietsen je zou kunnen helpen bij je herstel, en hoe verliep dat proces?
Nou, alle therapeuten raadden me aan om te bewegen en na de beroerte leek een ligfiets me een goede keus. Aanvankelijk ging ik twee keer per week een uurtje fietsen voor recreatie en herstel, en na afloop was ik steeds doodop. Maar hoe meer ik fietste, hoe meer spiermassa ik kreeg en hoe meer vet ik verloor (vóór de beroerte woog ik 75 kilo, daarna 62). Uiteindelijk stapte ik over op een Catrike 700 en ging ik vier dagen per week, twee uur per dag trainen. Mijn vriendin Sara Settle (ze is een personal trainer en een geweldige vrouw) en al mijn therapeuten vertelden me steeds hoeveel beter ik was gaan lopen door de ligfiets. Dat, en mijn verlangen om aan wedstrijden mee te doen, bracht me ertoe om in Engeland mijn eerste racefiets met drie wielen te bestellen.
Deed je al aan wedstrijdsport voordat je de beroerte kreeg?
Nou, ik had eigenlijk net meegedaan aan mijn eerste wielerwedstrijd, de Jamestown Classic. In de weinige vrije tijd die ik naast de marine had, trainde ik ook weleens mee met de San Diego Bicycle Club. Ik keek er erg naar uit om aan wedstrijden mee te doen.
Denk je dat je ervaringen bij de marine hebben geholpen bij je houding ten opzichte van je herstel en je huidige training?
Absoluut! Dat, en de goede opvoeding door mijn moeder. Ik kom altijd te vroeg, doe meer dan nodig is, geef nooit op en houd mijn zwakke momenten voor mezelf. Het heeft zeker geholpen bij mijn herstel en training.
Het leven als bemanningslid van een marineschip vormt nogal een contrast met deelname aan de Paralympische Spelen. Hoe was dat voor jou?
Bij de marine maakte ik lange dagen en leefden we in kleine ruimtes. Het lijkt echt in niets op de Paralympische Spelen. In Londen werden we vorstelijk behandeld. Het moment waarop we het Olympisch Stadion binnenliepen en het gejuich van het publiek hoorden, vergeet ik nooit meer. Ik krijg er nog steeds tranen in mijn ogen van.
Vertel eens iets over je materiaal - hoe is je fiets aangepast, en door wie?
De voorkant van de fiets is standaard (TM01, GF01 en SLR01 voor mij). inset Aan de achterkant zit de as met twee wielen. De as wordt vastgeklemd in de patten en een aantal verbindingen zorgen dat de ketting past. En dan is het een driewieler. Monteer aan de linkerkant nog een stuurdemper (ik stuur met één hand) en een Di2-schakelsysteem, en klaar ben je! De eerste assen die ik had waren gemaakt door Geoff Booker. Hij woont in Engeland, werkt met staal en doet het als hobby. Mijn twee wedstrijdassen zijn gemaakt door Davy Levy van Ti Components in Portland, Oregon. Een achtertrein van titanium is een zegen, kan ik je wel vertellen.
Hoe moeilijk is het om je fiets in te pakken voor vliegreizen en transport, gezien de afmetingen?
Iedereen denkt altijd dat het heel lastig is. Maar eigenlijk is het heel eenvoudig. Als je de as en de wielen eraf haalt, past de fiets in een gewone fietskoffer.
Welke wedstrijden heb je dit jaar gereden, en hoe ging het?
Het is redelijk tot goed gegaan:
Redlands Classic, 1e tijdrit, 1e wegrit
Greenville P1, VS, 4e tijdrit, 3e wegrit
Defi Montreal, Canada, 4e tijdrit, 1e wegrit
Fiesta Island Time Trial, 1e tijdrit
UCI World Cup, Merano, Italië, 9e tijdrit, 5e wegrit
UCI World Cup, Segovia, Spanje, 3e tijdrit, 4e wegrit
National Para-cycling, 1e tijdrit, 2e wegrit
UCI World Cup, Matane, Canada, 3e tijdrit, 5e wegrit
UCI Wereldkampioenschap, Baie-Comeau, Canada, 5e tijdrit, 7e wegrit
Zijn er wedstrijden waar je met extra veel plezier op terugkijkt?
Allemaal eigenlijk... Maar zeg dat maar niet tegen mijn coach, Sean Burke. Fiesta Island omdat het echt een monument is, met een ongelooflijk snel parcours. Maar ook de Million Dollar Challenge, vanwege de schoonheid van de Californische kust en omdat de 1000 kilometer in zeven dagen ten goede komen aan een geweldig doel, de Challenged Athletes Foundation.
Wat zie jij als je sterke punten als wielrenner?
Dat is zonder twijfel klimmen... Hoe meer hoe beter wat mij betreft. Ik vind het zelfs leuker dan afdalen.
Heb je een favoriet trainingsrondje?
Omdat klimmen mijn sterkste punt is, is dat een intervaltraining bergop... Ik ben een beetje masochistisch ingesteld.
Kun je beschrijven hoe je voorbereiding eruitziet op een wedstrijddag? Gebruik je muziek? En zo ja, welke muziek is dat dan?
Ik drink een fles OSMO preload en eet hetzelfde ontbijt als altijd (granola, dadels, banaan, cruesli, vitamines en PowerBar-supplement). Ongeveer 2 uur voor de start neem ik een portie Beet It, en ongeveer 30 minuten voor de start nog een portie Beet Elite. Daarna doe ik een warming-up van 30-40 minuten. Een PowerBar-gel ongeveer 5-10 minuten voor de start… en we zijn weg!
Op mijn iPod staat echt van alles. Tijdens mijn warming-up gebruik ik een afspeellijst met veel uptempo muziek zoals Eminem, LFOA, Taylor Swift, Jason Aldeen... Gewoon een maffe mix.
Je bent betrokken bij het Wounded Warrior Project en de Challenged Athletes Foundation. Kun je ons daar wat meer over vertellen?
Voor het WWP ben ik ben actief als mentor, para-wielrenner, Soldier Ride-deelnemer en spreker. Hun doel is de empowerment van gewonde strijders. Ze vragen aandacht voor de behoeften van veteranen die gewond zijn geraakt, moedigen veteranen met een beperking aan om elkaar te ondersteunen en zetten unieke programma's en services op om hulp te bieden aan veteranen met een beperking.
Voor de Challenged Athletes Foundation ben ik een mentor, para-wielrenner en deelnemer aan de Million Dollar Challenge en San Diego Triathlon Challenge. De Challenged Athletes Foundation biedt kansen en ondersteuning aan mensen met een fysieke beperking, zodat ze een actief leven kunnen leiden door middel van fysieke fitheid en wedstrijdsport. De Challenged Athletes Foundation gelooft dat sporten, op welk niveau dan ook, het zelfvertrouwen vergroot, de onafhankelijkheid bevordert en de leefkwaliteit verbetert. Bij de Paralympische Spelen in Londen werden 87 sporters (33%) ondersteund door de CAF.
Ride2Recovery is een meer recent programma waarbij ik betrokken ben. Ze zien me als een trainer, para-wielrenner en mentor, net als de andere programma's. Hun doel is om de gezondheid en het welzijn van veteranen met een beperking te verbeteren door ze een ervaring te bieden die hun leven kan veranderen.
Als je niet aan het trainen of racen bent, wat doe je dan graag?
Hmmm... Dat is alweer een tijdje geleden. Ik kook graag. Sara en ik hebben net een kookcursus afgerond bij het Culinary Institute of America. Dat vonden we geweldig. Er zijn ook geweldige restaurants in San Diego die we graag bezoeken. Ik vind het ook leuk om televisie en films te kijken.
Je bent een geweldig voorbeeld voor zowel sporters als niet-sporters, hoe zie je jezelf als ambassadeur voor de sport? Heb je een boodschap of ideologie?
Ik zet me in om de racefiets met drie wielen in de Verenigde Staten de naam te geven die deze verdient. Drie jaar geleden waren er maar drie actieve trike-wielrenners. Nu zijn het er al 15 en er komen er nog drie aan. Ik heb minstens twee derde van die nieuwe mensen geholpen om hun derde wiel te krijgen. Mijn mensen willen doorgaan met fietsen na een beroerte, of met cerebrale parese, of een andere beperking. Ik wil er voor ze zijn. Een boodschap? Geef nooit op. Je kunt vallen, maar het is niet meer dan een tegenslag.
Steven, bedankt voor je tijd, en veel geluk met alles.
Gallery
Website: BMC
Geen opmerkingen:
Een reactie posten