Voornamelijk om mijn hoofd te beschermen mocht er onverhoopt wat gebeuren.
En wat ik een voordeel vind, geen last van de zon.
De meeste wielrenners en atb rijders dragen voor het algemeen een fietshelm.
Toch kom ik regelmatig fietsers tegen die geen fietshelm dragen tijdens het fietsen.
Natuurlijk is het voor iedereen zijn/haar eigen keuze om een helm te dragen.
Als ik naar de winkel fiets of naar iets anders, maar een korte afstand dan heb ik ook geen helm op.
Niet dat ik dan geen helm wil dragen, maar waar laat ik de helm als ik op mijn bestemming ben.
Zelf heb ik ook NAH, maar ik kan gelukkig nog erg veel, dat wil ik graag zo houden.
Helaas is NAH vrij onbekend, de naam is bekend maar niet wat het eigenlijk in houd.
Om het makkelijk te maken is niet iedere NAH getroffene het zelfde.
Behandel en revalidatie is dus voor iedereen verschillend, ook de te kunnen werkzaam heden na revalidatie.
Er zijn verschillende organisaties die met NAH te maken hebben.
Voorlichting en hoe iemand met NAH te behandelen is nog erg lastig.
Als men mij ernaar vraagt vind ik het zelf ook erg moeilijk om uit te leggen.
Ik kan veel, maar ook erg veel niet.
Bij mij is dat bijna niet zichtbaar, gelukkig niet, maar dat maakt het vaak wel erg lastig om iets uit te kunnen leggen.
Raisin Hope Nederland is een organisatie die NAH getroffenen op de fiets probeert te krijgen, driewiel fietsen wel te verstaan.
Fietsen is en blijft een belangrijk onderdeel van mijn leven, fietsen heeft mij enorm geholpen voor mijn herstel.
Ik fiets op een #easyrider van Van Raam, deze fiets is voor mij de fiets waarmee ik mijn vrijheid en zelfstandigheid weerterug heb.
Voor een ander is het een driewieler ligfiets.
Welke fiets je ook hebt maakt ook niet veel uit, het belangrijkste is dat jij er tevreden mee bent en de fiets een meerwaarde heeft voor je leven omstandigheid.
Wat mij opvalt is dat ik veel hoor over verschillende ziektes, aandoeningen etc.
Maar over NAH hoor je bijna niets.
Terwijl deze groep erg groot is en er helaas elk jaar erg veel bij komen.
Wij zijn niet zielig, het is niet aanstekelijk, wij zijn gewone mensen.
We willen en kunnen vaak nog genoeg, het is soms even zoeken naar de best passende oplossing.
6 Jaar geleden kon ik bijna niets meer, nu kun je mij zien fietsen, hardlopen, ik ben zelfstandig.
Maar ik mis wel de sociale contacten die ik vroeger met het werk wel had.
Nu heb ik een uitkering, maar dat is wel een stuk minder dan wanneer ik werk had.
er zijn veel mogelijkheden tot sporten enz voor mij, maar waar moet ik het van betalen.
Dat er veel wordt aangeboden is mooi, maar velen hebben door hun NAH niet de financiële middelen om daaraan mee te kunnen doen.
Vervoer van huis ergens naar toe is vaak het eerste probleem.
Dat zijn de problemen waar we veel last van hebben, het is niet de we niet willen, maar dat we niet kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten