In het begin in het ziekenhuis en daarna in revalidatie centrum aan mijn herstel gewerkt.
Eerst heb ik alles over mij heen laten komen, ik had niet echt door wat er gebeurd was en de gevolgen daarvan.
Thuis gekomen na revalidatie had ik het erg moeilijk met alles en hoe ik toen was.
Het heeft bijna 2 jaar geduurd voordat ik het begon te accepteren wat er van mij geworden was.
Dat luchtte enorm op en kon ik verder met herstellen.
Wat ik nog steeds niet accepteer en dat ook nooit zou doen is dat ik mij nooit meer zou kunnen verbeteren.
Hier zat geen elektrische ondersteuning op.
Zonder ondersteuning was het te zwaar voor mij om te kunnen fietsen, daardoor is er later de ondersteuning opgebouwd.
Dit gaf mij de mogelijkheid om meer en verder te kunnen fietsen.
Maart 2012 ben ik in Norg komen te wonen.
Door te fietsen de omgeving verkend waarbij ik ook merkte dat mijn conditie daardoor er enorm op vooruit ging.
Dat stimuleerde mij om door te blijven fietsen.
Want niet alleen mij lichamelijke conditie ging er op vooruit maar ook geestelijk leek alles beter en makkelijker te gaan.
Nu probeer ik een goede balans te vinden tussen het fietsen en het hardlopen.
Hardlopen kan ik makkelijk overdag ergens tussen door doen, een uurtje hardlopen is meestal lang genoeg.
Wat fietsen betreft; ik gebruik de fiets voor bijna alles.
Lange afstanden vind ik ook erg fijn om te doen.
Dan kom ik op plaatsen waar ik nog nooit ben geweest, zo heb ik al heel veel mooie plekjes gezien.
Fietsen kan ik zittend doen het is ook erg goed voor mijn conditie.
Waar ik mij erg aan kon storen was dat men mij vergeleek van wie ik was voor mijn infarct en wie ik was na mijn infarct.
Je kunt geen vergelijking doen, ik ben na mijn infarct een heel ander persoon geworden.
Per 1 maart 2012 woon ik in Norg, wat ik erg prettig vond was dat men mij niet kende van voor mijn infarct maar alleen wie ik nu was.
Velen zeggen dat ze NAH begrijpen wat ik zelf erg knap vind, ik begrijp het zelf niet eens.
Wat wel kan is begrip hebben voor de situatie en mogelijkheden zoeken/maken om iemands leven te veraangenamen.
Begrip hebben voor de situatie is ook iets wat velen niet hebben of kunnen heb ik gemerkt.
Daar heb ik geen problemen mee, alle NAH getroffenen zijn zo verschillend dat het bijna niet te doen is.
Zelf zou ik het graag willen begrijpen, maar elke dag is het bij mij anders dan voorgaande dagen.
Wat is de oorzaak, wat kan ik daaraan doen om dit te kunnen herstellen?
Die vragen gaan elke dag door mijn hoofd en ook elke dag kan ik zeggen dat ik het niet weet.
Begrip hebben voor ieders situatie en proberen om iemand zoveel mogelijk te helpen.
Begrijpen van NAH is praktisch niet te doen.
Hierdoor besef je ook dat er nog erg weinig bekend is, maar ook hoe met NAH om te gaan.
Nu wordt iedereen bijna allemaal op dezelfde hoop gegooid, dat iedereen het zelfde is.
Dat is het toch echt niet, afhankelijk waar en wat je hebt gehad maakt het al een enorm verschil.
Wij mensen reageren ook nog eens allemaal verschillend.
Begrip hebben voor ieders situatie en daarbij een zo goed mogelijk plan van herstel bij te vinden/maken.
Dit plan moet je dan wel steeds aanpassen aan de veranderingen van een persoon.
Wie weet ooit kunnen wij zeggen ik begrijp NAH.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten