Zelfredzaam, ja ik denk dat ik dat wel van mij zelf kan zeggen.
Over het algemeen kan ik mij goed redden, soms heb ik wel hulp nodig en dat vind ik wel eens moeilijk om te vragen.
Een ander zou dat niet vragen maar ik moet soms wel.
Dan schaam ik mij wel eens dat ik dat nu wel moet en dat voor mijn infarct dat niet nodig was.
Er wordt ook gezegd als je hulp nodig hebt begin dan bij de buren, familie, vrienden etc.
Mijn buren zijn 35-40 jaar ouder dan mij, niet echt iets om hen te vragen mij te helpen.
Ik heb wel jongere achter buren, maar deze zijn veel weg en hebben hun eigen leven.
Familie woont niet om de hoek, om even langs te komen werkt ook niet.
Vrienden willen wel, maar die ga ik niet om elk wisse wasje vragen.
Sporten doe ik veel, ik kan mij rustig sportief noemen.
Fiets veel, wandelen en hardlopen, tussendoor op de crosstrainer.
Het sporten heeft mij vooruit geholpen.
Niet dat ik nu alles weer kan, absoluut niet de beperkingen die ik had heb ik nog steeds.
Wel sta ik nu veel positiever in het leven durf vooruit te kijken en geniet van zoveel mogelijk.
Wat ik niet meer kan laat ik ook niet zien aan anderen, soms probeer ik het wel als ik alleen ben.
Daarom hoor ik vaak, goh je bent ook verbetert sinds de laatste keer dat ik je zag.
Sommige dingen lukt mij nu beter dan eerst, ik durf ook meer.
De rest laat ik je niet zien, dat is iets wat ik voor mij houd.
100km fietsen, 10 wandelen en/of hardlopen dat lukt mij vrij goed, maar 10 minuten stofzuigen kost mij zoveel meer energie dan het sporten.
Doordat mijn evenwicht weg is kost het mij enorm veel energie om rechtop te blijven, mijn lichaam te bewegen tijdens het zuigen en dan ook nog eens te kijken wat ik moet zuigen en waar ik loop.
Als je dat zegt gelooft men het niet, men kan het zich niet voorstellen, stofzuigen is toch niet zo moeilijk.
Wat er in je lichaam moet gebeuren om te kunnen stofzuigen is niet zichtbaar aan de buiten kant van het lichaam.
Als je dit zichbaar kon maken kon men het verschil zien tussen hen die niets mankeren en mij.
Het uitleggen van NAH is al lastig genoeg, helemaal wanneer anderen gewoon ontkennen opdat zij niets aan de buitenkant van je lichaam kunnen zien.
Het is voor ons niet alleen een strijd tegen NAH maar een strijd die ons erg veel energie kost om eens begrepen te worden.
Wij NAH getroffenen hebben hier ook niet om gevraagd, wij willen alles en kunnen soms veel meer dan je denkt, geef ons de mogelijkheid om te leren wat en hoe we nu nog kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten