Oh dat is niet mooi krijg je dan te horen, dan vraag ik mij af wat vind je dan niet mooi?
NAH is niet erg bekend in de volksmond.
Ik heb geen parkinson, ben niet dement etc, deze namen zijn bekend bij bijna iedereen.
Ik heb een hersens infarct gehad wat geleid heeft tot NAH bij mij.
Het is niet besmettelijk maar wel enorm kloten.
Op 36 jarige leeftijd zat ik daar echt niet op te wachten.
Wakker worden in het ziekenhuis en er dan achter komen dat je lichaam niet meer volledig werkt.
Uit ervaring kan ik zeggen dat gun ik niemand.
Na revalidatie en herstel ben ik er nog lang niet, en zal ook nooit meer de oude worden.
Lichamelijk is het zwaar, maar geestelijk nog veel zwaarder.
De onbekendheid van NAH bij anderen maakt je leven nog moeilijker.
Het niet begrepen worden wat de problemen zijn, en hoe jij je daaronder voelt.
Het nee moeten zeggen terwijl je ja wilt schreeuwen.
Wat de oorzaak ook is, NAH heb je voor de rest van je leven.
Als je het filmpje van de Hersen stichting hoort, tot uit eindelijke genezing, zeg ik vandaag graag.
Door NAH ben ik verandert, een nieuw leven moeten opbouwen, maar ook erg veel moeten achterlaten.
Wil ik weer de oude ik worden, Nee dat niet maar ik wil wel weer alles kunnen wat ik voor mijn infarct kon.
Met NAH is revalideren een goede mogelijkheid om te herstellen.
Revalideren doe je niet maar even, eigenlijk de rest van je leven ben je daar mee bezig.
In Beatrixoord te Haren heb ik de Easyrider leren kenen, die fiets zorgde ervoor dat ik weer kon fietsen, het voelde als vrijheid.
Begin 2010 kreeg ik zelf een easyrider thuis, langzamerhand ging ik steeds meer en meer fietsen.
Dankzij het fietsen is er herstel bij mij gekomen.
Geen volledig herstel maar het begin is er.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten